Rozdział XXXV ''Zmiana''

     Spacerujemy boso po plaży.  Woda obmywa moje  stopy. Jonathan idzie z dala od wody.  Pilnuje,  aby nie dotknąć wody.
-Boisz się wody? - pytam z uśmiechem na twarzy.

-Nie. Po prostu nie chcę, aby stało się coś takiego.-mówi podchodząc bliżej mnie.

    Schyla się i po chwili jestem w jego ramiona. Kieruje się w stronę wody. Coraz głębiej i głębiej. Po chwili puszcza mnie, a ja upadam z krzykiem wprost do wody. Woda sięga mi tu do klatki piersiowej.

-To nie było śmieszne.-mówię zakładając mokry kosmyk włosów za ucho.

-Nie było? Ten uśmiech skąd się wziął?-mówi rozbawiony Jonathan.

       Szybko reaguję na odpowiedź i podcinam go. Znika pod powierzchnią wody. Mija 10 sekund, minuta i kolejna. Zaczynam się bać.

-Jonathan!-krzyczę zdenerwowana. Jeżeli on naprawdę nie potrafi pływać? Ale nie jest tu za głęboko, powinien normalnie się wynurzyć i stanąć na nogach.

        Nagle coś łapie mnie za kostkę i ciągnie. Sekundę później mój świat składa się z wody, a przed moją twarzą pływa Jonathan, a dokładnie jego twarz. Białe włosy tworzą aureolę wokół jego głowy. Zielone oczy czujnie wpatrują się w moje, a mi brakuje powietrza. Hmm... nie każdy pamięta, aby przed niespodziewanym wciągnięciem pod wodę go nabrać. Chcę się poderwać z wody, ale łapie mnie za ramiona i przytrzymuje. Szarpie się i w końcu udaje mi się wydostać i złapać w płuca życiodajnej gazu.

       Po chwili wypływa Jonathan i spogląda na mnie.

-Nie miałam powietrza.-tłumaczę mu i ruszam w kierunku plaży.

-Wszystko okay?-pyta się Jonathan, kiedy stoimy na plaży.

-Tak.-mówię i siadam na piasku.

-Może się wysuszymy i pójdziemy do domu?-mówi siadając obok mnie.

-Możemy iść teraz do hotelu. Są tam ręczniki i jest nie daleko.-mówię wpatrując się w horyzont.

-Nie mówiłem o hotelu. Chodziło mi Willę Morgenstern'ów. Valentine na pewno się niepokoi.

-Tam to nie dom. -mówię.-Dlaczego Morgenstern'owie to taka dziwna rodzina?

-Jest jak każda inna rodzina Nocnych Łowców.-odpowiada bawiąc się piaskiem.

-Nie powiesz mi, że każda inna rodzina Nocnych Łowców toczy walkę z rządem i zabija ludzi. 

-No tak. - mówi i pociera ręką kark.-Ale nie każdy rodzina jest taka sama. Zmienimy temat. 

- Okay. Dlaczego raz zwacasz się do Valentine'a po jego imieniu, raz jako tato?

- Tak już jest. -mówi i spogląda na mnie.- Jesteś głodna? 

- Tak. - mówię i ruszamy w kierunku budki z hot dog'ami.

       Kilka godzin później stoimy w hotelu przed ścianą w salonie.  Jonathan spakował wszystkie nasze rzeczy do jednej torby. Powoli kreśle na ścianie runę,  aby otworzyć Bramę. 

- Clary. - odzywa się Jonathan kiedy kończę rysować. Odwracam się w jego stronę. Ręke ma zaciśniętą w pięść i wyprostowaną.- Weź to. Na zewnątrz willi może być ciemno.

      Otwiera i moim oczom ukazuje sie szary kamień. Biorę go do ręki.  Kamień jak kamień.  Twardy, szorstki i szary.

- Jonathanie, nie wiem czy wiesz, ale czasy kiedy rozpalało się ogień za pomocą krzemienia dawno minęły.  Teraz mamy zapałki,  zapalniczki,  a nawet latarki. - mówię,  a Jonathan uśmiechając się zabiera mi przedmiot z ręki.  Ściska go, a po chwili spomiędzy jego palców błyska białe światło. 

- To nie taki zwyczajny kamień. - mówi Jonathan. - Wiesz o czym myśleć. 

      Łapie go odruchowo za rękę i przechodzimy przez błękitną tafle Bramy. 

     

      Po chwili jesteśmy przed willą Morgenstern'ów w lasku otaczajacym całą posiadłości. Wokoło panuje ciemność i cisza. Ciemność rozcina tylko światło kamienia tkwiacego w mojej zaciśniętej dłoni. Valentine nie wystawił straży? Chcę już o to zapytać Jonathana,  kiedy do moich uszu docierają wrzaski. Spoglądam na Jonathana, jest tak samo zdumiony jak ja.

      Spoglada w ciemność naprzeciw siebie gdzie powoli wyłania się postać.  Idzie szybko i gwałtownie.  Nie stara się nawet iść cicho jak na Nocnego Łowce przystało.  

- Jonathanie,  co ty sobie wyobrażasz wyjeżdżać z siostrą bez żadnego powiadomienia mojej osoby. Mogliście zginąć.  Mogli was zgarnąć ludzie Clave.- wyzywa Valentine.  

      Jonathan spokojnie idzie w jego kierunku. Nie odzywa się.  Jest bardzo spokojny. Podchodzi do ojca i chwyta coś co Valentine ma przypięte przy pasku. Po sekundzie okazuje się, że jest to miecz. Valentine cały czas krzyczy.  Kolejną sekundę później milknie, kiedy miecz tkwi w jego brzuchu.

       Jestem zszkowana. Myślałam, że Jonathan jest oddany ojcu, a on go spokojnie ugodził mieczem. Mój brat wyjmuje miecz i rzuca obok siebie.  Pod Valentine'm uginają się kolana. Syn delikatnie kładzie go na ziemi i czeka. Koniec następuje 5 minut później wtedy Jonathan podnosi miecz i wyciera ostrze z krwi o marynarkę zmarłego. 

        Spogląda na mnie.  Dopiero teraz zdaje sobie sprawę,  że stoję z otwartą buzią i rekami przy niej.

***************

I jak wam się podoba? Spodziewaliście się takiego zakończenia.  Piszcie komentarze. Pozdrawiam Romantyczna Egoistka.